Język chiński – czy coś takiego istnieje?

Autor:: Doktor Problem
Opublikowano:: 15-11-2014 21:33
Kategorie:: Azia
Tagi:

Chiny to jeden z największych krajów, który zamieszkuje ponad miliard ludzi mówiących wieloma różnymi językami/dialektami. Oczywiście, nie chodzi tutaj o języki zachodnie, lecz języki pokrewne oficjalnie zwanemu językowi chińskiemu. Dlaczego oficjalnie? Językiem administracyjnym używanym w Chinach jest mandaryński, czyli jeden z największych dialektów występujących na terenie Chin, który wykształcił się przez tysiące lat w centrum administracyjnym kraju, gdzie stacjonowały władze.

Na całym terytorium Chin można wyodrębnić tak dużą liczbę rożnych języków, że zamiast stwierdzenia język chiński, należałoby użyć wyrażenia języki chińskie, czyli wszystkie dialekty należące do rodziny języków chińsko-tybetańskich, których cechą charakterystyczną jest między innymi tonalność i monosylabiczność.
Według badań językoznawczych, z języka średnio-chińskiego ukształtował się wczesny język mandaryński, a potem współczesny język mandaryński, który jest w chwili obecnej standardowym językiem Chińskiej Republiki Ludowej, a także językiem urzędowym w Singapurze i na Tajwanie.

O ile wyjaśnienie zagadnienia „język polski” wydaje się banalnie proste, gdyż w przypadku Polski mamy do czynienia z jednym językiem, a tylko w niektórych regionach spotykać można osoby używający dialektu i liczba ludności w porównaniu do Chin jest znacznie mniejsza i sięga zaledwie 40 milionów, o tyle w przypadku Chin jest to znacznie trudniejsze. Faktycznie językiem urzędowy jest mandaryński i takiego też naucza się na studiach filologicznych związanych z językiem chińskim, czyli sinologią. Niemniej jednak należy pamiętać, że w każdym regionie ludność używa własnego dialektu i porozumienie się z nimi może stanowić problem. Dlatego też mówiąc język chiński musimy pamiętać, że jest to raczej mało poprawny termin. Lepiej użyć wyrażenia standardowy język chiński lub też język mandaryński. Jeśli jednak chcemy użyć określenia, które wiąże się z nazwą kraju powinniśmy to raczej nazwać językami chińskimi. Warto bowiem pamiętać, że wiele innych krajów nie posiada własnego języka, zwłaszcza, jeśli chodzi o Amerykę Południową i Afrykę, gdzie tylko niektóre plemiona posługują się swoimi językami, które jednak z roku na rok wymierają.

Powróćmy na chwilę do określenia „sinologia”. Dlaczego nauki zajmującej się językiem mandaryńskim nie nazwiemy mandarynistyką lub chinistyką? Otóż nazwa tej dziedziny, która zajmuje się nie tylko badaniem języka, ale również kultury czy historii chińskiej pochodzi od łacińskiego określenia na Chiny, czyli Sinae. Na takim kierunku studenci oprócz lekcji standardowego języka chińskiego uczą się także o kulturze, religii, czy historii Chin.
Elementem łączącym wszystkie dialekty języka chińskiego jest przede wszystkim tonalność i pismo. Niektóre grupy etniczne próbowały wykształcić swój własny system zapisu, jednak zwykle opierały go na tradycyjnych ideogramach, które mogły powstać nawet 2 tysiące lat p.n.e. System pisma został również zaadaptowany przez Koreańczyków. Japończyków oraz Wietnamczyków i można stwierdzić, że stanowi swego rodzaju symbol Azji Wschodniej. Jest niezwykle tajemnicze, skomplikowane i doskonale odzwierciedla sytuacje językową w Chinach.